Dag 18 : Chobe - Livingstone

Dag 18                  woensdag 24 juli                             Chobe- Livingstone

De wekker gaat om 05.15 uur…   Een half uur later zitten we in open jeeps, warm aangekleed onder dekentjes,( het is vannacht 8 graden geworden)  om ditmaal per jeep het NP Chobe in te rijden. Feitelijk met maar 1 missie:   minimaal 1 katachtige te zien. We hebben immers van de big 5 de leeuw en het jachtluipaard nog niet gezien. Nu is die laatste erg moeilijk in het wild te zien, dus die hebben we al enigszins uit gecalculeerd. Maar zonder 1 leeuw is de vakantie net niet helemaal geslaagd. Onze chauffeur begint zijn verhaal positief:  “  De laatste 4 dagen heeft niemand 1 katachtige gezien…”  Dat beloofd dus niet veel goeds…. We rijden ook hier weer 3 uur rond. We zien in het donker een aantal slapende olifanten (liggend) en natuurlijk alle andere beesten die we al eerder zagen. De chauffeurs hier staan onderling in contact met elkaar, dus we hopen op maar 1 melding…. En die komt!  Na enige tijd zien we onze langverachte leeuwin!  Ze zit kennelijk in haar zoogperiode, maar loopt rustig over een open stuk van het park, op weg terug nar haar kindjes. Ook zij is onverstoorbaar en loopt pal langs onze open jeep. We zitten op minder dan 3 meter afstand. Het blijft indrukwekkend om zo’n prachtig beest in rustige pas voorbij te zien lopen.  Onze dag kan niet meer stuk. De chauffeur ziet nog een paar verse luipaardsporen, maar helaas komt dit toetje niet.  Rond 9 uur ’s morgens ( !)  zijn we terug op de campsite. We hebben een verlaat ontbijt, de nog extra vertraagd wordt, doordat Cassidy en Arlette geplaagd werden door bavianen, die het klaarstaande ontbijt hebben geplunderd. De eitjes zijn op de grond beland, dus enig herstelwerk was op zijn plaats. Na het ontbijt en het voor het laatst opbreken van de tenten, rijden we de campsite af op weg naar de grens met Zambia. Na een half uur bereiken we de Botswaanse grenspost. We stempelen weer dat het een lieve lust is en lopen naar de Chobe. De rivier is ook de grens. We moeten met de truck op de veerpont naar Zambia. Het is een grote chaos. Er staan werkelijk honderden vrachtwagens in een file in de richting van Zambia. Helaas is er slechts 1 (!!)  pont, waar slechts 1 (!!)  truck per keer op kan. Toeristen gaan gelukkig ( in ons geval !) voor, dus wij rijden de hele file voorbij en mogen als 1e de pont op!  De chauffeurs staan hier dagen te wachten op de overtocht.  Tijd voor een brug…  de oversteek is een stukje van slechts 5 minuten.  Aan de overkant is de chaos echter nog groter.. Morrison en Cassidy moeten van het ene stempelhokje naar het ander. Een procedure die, als het tegenzit, enige uren kan duren. Wij hebben vandaag echter (wederom) mazzel , want beide grensposten, inclusief de pont slechten wij in slechts anderhalf uur. We hebben vanmorgen voor het eerst zelf een lunchpakketje gemaakt, dus iedereen eet zijn broodje in de truck. Rond half 3 ’s middags komen we aan bij de Victoriawatervallen. De Zambesi  (2e rivier va Afrika) stort hier over een lengte van 1700 meter, ruim 100 meter naar beneden. Groter dan de Niagarawatervallen in de US. Volgens een lokale gids, die we toevallig horen praten stort hier per 2 dagen meer water naar beneden dan heel Australië in 1 jaar tijd verbruikt!   Ze zijn werkelijk indrukwekkend. Wij zien slecht het Zambiaase gedeelte, want meer dan de helft van de watervallen ligt op Zimbabwaans gebied. Wat we zien is echter meer dan de moeite waard. We worden kletsnat, want de kracht van het neerstortende water geeft een opwaartse waterneerslag. Het ‘regent’ er dus feitelijk permanent. We spenderen hier ruim 2 uur en maken teveel foto’s. We maken nog een rondwandeling en na afloop heeft Arlette de speciaal voor ons gemaakte t-shirts binnen. Iedereen blij met een hele drukke, maar welbestede dag. We gaan hierna naar het Hotel. Iedereen is blij met de weldaad. Het is een prachtig luxe hotel en we smachtten naar de douche. We vallen in onze campingoutfits en rotzooi enigszins uit de toon, maar 2 uur later zit iedereen opgepoetst aan het diner. We eten in het restaurant en nemen afscheid va onze chauffeur Morrison. Na 1 jaar aan een stuk gewerkt te hebben, en dus niet thuis te zijn geweest,  gaat hi eindelijk naar zijn familie in Zimbabwe. Hier geen arbeidstijdenwet… NEE zeggen tegen een klus, heeft als consequentie:  geen werk en dus geen inkomen.