29 juli - Lijiang

Dag 12           woensdag 29 juli     Lijiang

Vandaag stond er een rustige dag op het programma. Deze werd nog rustiger omdat het ochtendgedeelte volledig in het water viel. Na het ontbijt zouden we een stuk gaan lopen naar een park van waaruit we de besneeuwde toppen van de 5600 meter hoge drakenberg zouden kunnen zien. Vanwege de regen en laaghangende bewolking heeft dat geen zin. We krijgen daarom een spoedcursus Mahjong, HET spel dat alle Chinezen spelen. Het lijkt in nog het meest op rummikub. Het valt nog niet mee, helemaal omdat we de Chinese cijfers nog niet kennen. Maar, al snel zitten er 2 tafels te Mahjongen alsof ze noot iets anders hebben gedaan. De overigen pakken een boek en lezen wat. Bakkie thee erbij. Hoe huiselijk kun je het krijgen! Rond het middaguur is het gestopt met regenen en vertrekken JP en ik met Lau en Pieter weer het dorpje in. Iris gaat een middagje met de meiden ( 4 van 15 jaar) de hort op. In het oude centrum kopen we wat broodjes en eten dit op het centrale plein. Het is inmiddels al weer gezellig druk in het centrum. Zelfs op overbevolkte straten is het niet mogelijk om elkaar kwijt te raken. Tussen alle kleine Chinezen met zwarte haren, vallen we altijd goed op in de massa. Erg makkelijk. JP heeft zin in de wandeling naar het park en vertrekt in z’n eentje. Ik en de jongens gaan op ons gemak de straatjes in. Mijn ingebouwde routeplanner laat me in dit stadje in de steek. Ik kan altijd de weg direct terugvinden, maar deze wirwar van steegjes en krommingen maakt dat onmogelijk. Tegelijkertijd is dat ook de charme van deze stad. Gewoon lopen en jezelf laten verdwalen en weten dat je uiteindelijk wel weer op een hoofdstraat cq het plein uitkomt. Gisteren hebben we bij een straatverkoopster een vreemd zoet rijsthapje getest, vandaag kiezen we een soort noten/honingreep. Die bevalt zo goed dat we er een klein voorraadje voor onderweg van inslaan. De provincie waar we nu zijn heet overigens Yunnan. Voor mij niet onbekend, want vroeger thuis dronken we altijd Yunnan-thee. Thee wordt hier dan ook heel veel verkocht. Evenals (spotgoedkope) Pashmina sjaals. Daarnaast natuurlijk ook ontzettend veel toeristen-spul en heel veel eetwinkeltjes. We komen de meiden nog tegen die net een ontzettend grote suikerspin in de vorm van een konijn (!) hebben gekocht. Dan zijn de jongens het wel zat en gaan terug naar het hotel. Ik blijf nog even zitten op het centrale plein. Daar zijn ze net weer begonnen met dansen. Zoals op elk plein wordt ook hier een aantal keer per dag gedanst. Het leuke van vandaag is dat er veel oudere dames in traditionele dracht meedoen. Ze maken hier een kring en doen steeds dezelfde paar pasjes. Er sluiten dan steeds meer mensen aan. Jong en oud, lokale bewoners en (Chinese) toerist. Het geeft een sfeer van verbroedering. Het duurt ongeveer een uur en ik heb bewondering voor de ouderen. Het is een mooie manier om in beweging te blijven en het creëert bovendien een gevoel van saamhorigheid. Hierna loop ik ook terug. JP sluit zich later aan. Heeft een aardige wandeling in de benen, maar ook de berg niet kunnen zien, ondanks dat het vanmiddag behoorlijk goed is opgeklaard. Hij heeft gezelschap gehad van een klein meisje die een hele tijd met hem meeliep. Natuurlijk moest hij poseren voor een selfie. JP en de jongens gaan ’s avonds nog even eten in het centrum. Iris en ik besluiten een keer over te slaan. Als ze terugkomen zijn ze enthousiast. Ze hebben vlees van de Yak gegeten en het was heerlijk!  Ik moet beloven dat de komende dagen in het volgende dorpje ook te gaan proeven!  Bovendien hebben ze wederom staan kijken naar de dansende mensen op het plein. Tot hun stomme verbazing werd er ook nog doorgeschakeld van traditionele muziek naar house met een flinke beat. Ook daar bleef jong en oud gezamenlijk op dansen.