Dag 14 Guamote - Alausie - Ingapirca

Dinsdag 16 augustus                      Guamote- Alausi- Ingapirca

Vandaag vertrekken we weer vroeg. We nemen al om half 7 de bus en verlaten het sfeervolle Inti Sisa.  We moeten vandaag zo vroeg op omdat we een trein te halen hebben. Op ongeveer een uur rijden vanaf Guamote ligt het dorpje Alausi.  Dit dorpje ligt aan de spoorlijn van Quito naar Guayaquil. Eind 1880 wilde men hier de spoorlijn doortrekken maar het hoogteverschil in de Andes was onoverkomelijk. Pas in 1907 slaagden ze erin om de hoogte te overbruggen door een zigzag-spoorlijn aan te leggen. De trein gaat dus steeds voor- en achteruit over een spoor en overbrugt zo een hoogteverschil van 600 meter in slechts een paar kilometer spoorlijn. De omgeving is weer spectaculair in het busritje erheen en ook de treinreis ( heen naar beneden en terug weer omhoog) is prachtig. De trein zit vol met toeristen. Vooral Ecuadorianen en hier en daar een “gringo”. Wij hebben met onze groep een hele coupe/wagon.  Deze zijn replica’s van de wagons van een eeuw geleden maar van binnen  voorzien van zeer moderne en gemakkelijke stoelen. In 45 minuten daalt de stoomtrein de steile helling af. Beneden aangekomen worden we op een klein stationnetje onthaald door een Indiaanse dansgroep en een indiaan te paard. Het lijkt alsof we in een western zijn aangekomen. We hebben hier een uurtje pauze. Natuurlijk bedoeld om de toeristen wat souvenirs te verkopen en koffie te drinken.  Boven op de berg is een museum over de aanbouw van de spoorlijn gebouwd door slaven uit Midden-Amerika en criminelen, die, als ze de bouw overleefden, hun vrijheid terugkregen.  Helaas… door het vele (ondeskundige) gebruik van dynamiet, ziektes en extreem weer, overleefden er maar weinig! Na een uurtje gaan we dezelfde weg weer naar boven en verzamelen weer bij de bus. Relaxed ochtendje, ondanks het vroege uur. We rijden weer verder door de Andes zuidwaarts. Continue op een hoogte rond de 3000 meter.  Na 2 weken merk je daar qua vermoeidheid/ longinhoud, niet veel meer van. Wel betekent het dat we nog steeds goed moeten smeren met zonnebrand, ondanks het feit dat ( vanwege de hoogte) het niet vreselijk warm is. Lange broeken, T-shirts en vestjes aan en uit… . Als je niet oppast verbrand je lelijk. Vanwege de hoogteverschillen, kost het reizen toch iedere keer aardig wat tijd. We maken niet vreselijk veel kilometers, de wegen zijn prima, maar slingeren natuurlijk steeds omhoog en omlaag en dat kost tijd.  Rond 14.00 uur komen we aan in Ingapirca.  Het grootste overblijfsel van de Inca-tijd in Ecuador.  De Incas veroverden Ecuador in 1450. 100 jaar later werd Ecuador en het gehele ( Peruaanse) Incarijk verslagen door de Spanjaarden. Als we bij de ruine’s aankomen, gaan we eerst even lunchen. Na de lunch zouden we de ruïnes gaan bekijken, maar helaas begint het dan net stevig te miezeren. We besluiten het bezoek uit te stellen tot morgenochtend en gaan direct door naar het Hotel, dat 300 meter hoger op de heuvel is gelegen. Het is een oude (Spaanse) Haciënda. Ontzettend sfeervol, maar ook koud en vochtig! In de gemeenschappelijke ruimtes ( restaurant/ bar) branden lekkere openhaardvuren. De mannen gaan hartenjagen en iedereen gaat zijn eigen gang. Lezen, badderen, wandelen etc. Rond half 8 meldt iedereen zich weer voor het diner. In de hal liggen diverse traditionele poncho’s, rokken en hoedjes van de lokale bevolking. Dat vraagt om een kleine verkleedpartij en fotosessie! Het aansluitende diner verloopt (wederom) gezellig met mooie gesprekken. Na het diner is er buiten een groot kampvuur. Er worden vuurpijlen afgestoken en enorm grote wensballonnen opgelaten. Een belandt in een grote boom en veroorzaakt daar een brandje. Ondertussen blijft een medewerker van het hotel maar benzine op het kampvuur gooien in aanwezigheid van een viertal kleine dreumesjes…..   grrr…   Na afloop krijgen we allemaal een warme kruik mee naar onze kamers. Prettig en bijzonder, want de volgende ochtend waren ze nog steeds warm!